Миний цаг

Харанхуйн дундаас ганцхан лаа асаад намайг чиглэн ирж яваа мэтээр зүүдэнд минь ирж буй тэр зөн совин юу юм бол. Өөрийгөө дэндүү нийгмээс тусгаарлагдаж байгаа юм болов уу? Тэгээд л зүүдэндээ хүртэл ганцхан ширхэг зүйлийг хардаг болоод байгаа юм биш гэж хүртэл өөрийгөө хардлаа. Үгүй байхаа. Хэдийгээр би түр хугацаагаар гэртээ хүүгээ харж байгаа ч гэсэн телевиз, радио, интернэт гээд аль болох л уйдах, ганцаардлах завгүй байхыг хичээж байна. Гэвч хүн гэдэг нийгмийн бас сэтгэлийн амьтан юм болохоор нүүр нүүрээ харж суугаад юу ч хамаагүй дэвэн дэлхийн хамаг бүхнийг уудлан ярьж түүнээсээ таашаал авч байдаг бололтой. Үүрээр гараад үдшээр ирдэг нөхөртөө яагаад ч буруу өгч чадахгүй нь. Миний бас үр хүүхдийнхээ төлөө амралтын өдөргүй өнжин хонон зүтгэж байгаад нь талархахаас биш яах билээ. Агаар тогтуухан байвал гадаа гарч хүүгээ салхилуулан гадаад ертөнцтэй хүүр тулахаас бус бусдаар би хорвоог телевиз, сонин, бас энэ блогоор төсөөлж байна. Гэвч ганцаардахгүй ч байгаа ч юм шиг. ТОвор товор алхан элдвийг шулганах хүүгийн минь хөөр баяр хаврын өдрийн уртыг надад үл анзааруулан, нэг л мэдэхэд орой болж охин минь цэцэрлэгээсээ ирж манайх гэдэг айл хөл хөөртэй болдог юм. Би аз жаргалтай эх хүн гэдэгтээ сэтгэл өег явдаг ч, дэгжин хувцас, ажил хэрэгч царай, түм түжигнэсэн албаны өрөө, автобуёанд яарах хүмүүсийн алхаа миний сэтгэлийг бас татаад байх шиг. Хүүхэд төрүүлсэн бол тэднийгээ харж хандах, өмнө нь үүрэг хүлээх ёстой гэж би хатуу боддог. Өвтгөж болохгүй, өлсгөж болохгүй, дааруулж болохгүй, гомдоож болохгүй. Буруу зүйл хийсэн бол би буруу хүмүүжүүлсэнийх гээд хүүхэддээ буруу өгөх дургүй өмөөрөмтгий ээж. Санаснаар болдог бол ажил ч хийгээд, охин хүү 2-оо ч хараад, сайн ээж, сайн эхнэр, сайн албан хаагчийн аль алиныг зэрэг амжуулмаар байна. Гэвч цаг хугацаа охорхон намайг эс хүлээнэ. Гэхдээ яах вэ? Би үрсээ өсгөөд өөрөө аз жаргалын хаалгыг аяархан нээгээд орж чаднаа.