Миний цаг

Ойрын хэд хоног борлл ороосой гэж өдрийн бодол, шөнийн зүүд болоод байсан юм. Харин өглөө сэрүүтээ бороо дусалж байгааг хараад Ура хашгирав. Гэрээсээ гарахдаа хэргээр шүхрээ орхиж, ангаж сэтгэлээ тайтгарууллаа. Гадуур гарах ажлаа өнөөдөр бүгдийг нь амжуулнаа гэсэн манай ажлынхан гайхаж байна. Хар усан борооноор хаагуур явдаг юм? гэж ирээд л... Гэсэн ч удтал хүлээсэн бороонд өөрийн эрхгүй сэтгэл хөөрөөд, гадуур гүйгээд баймаар сайхан байна. Зуслан дээр нэг өрөвдөлтэй цэцэг харсан. Шуурсаар байгаад хамаг хөрс нь алга болчихсон. Тэгээд бүр үндэс нь гараад хэзээ сөдгүй үхэх гэж байгаа. Өнөөдөр тэр цэцэг бид хоёр адилхан баярлаж байгаа байх даа. Зуны дунд сар талаасаа өнгөрчихөөд байхад гэж ирээд л ойрын хэд хоног баахан хямарсан юм. Байгал дэлхий хүртэл ийм араншинтай болчих гэж ээж аав хоёх минь ярих юм. Хүмүүс бид байгалиа хайрлахгүй байгаа нь харамсалтай. Хэдэн жилийн дараа Туулын урсгал бүр байхгүй болчихоор хүмүүс бид алтаа арилжаад ч уух усгүй болно. Хүмүүсээ над шиг бороо орохоор баярлаж сэтгэл чинь хөөрч байна уу? Би ганцаараа галзуу амьтан шиг дэвхцээд гүйгээд байгаа юм болов уу? Бороо дахиад өдөржин, шөнөжин ороосой....