Миний цаг

Монголын төлөө цохилох зүрх надад, чамд бүгдэд байх хэрэгтэй. Тэр сэтгэлгээг хар багаас нь зүрх сэтгэлд нь суулгаж өгөх ёстой гэж би боддог. Өнөөгийн нийгэмд ажиглагдаж байгаа нэг хандлага бол яах аргагүй гадаадад сурч, ажиллах явдал. Хэн хаана яаж амьдрах нь тухайн хүний хэрэг мэт боловч гадаадруу одогсод эргэж ирж буй эсэх нь бидэнд ихээхэн хамааралтай юм шиг. Сурахаар явсан нэг нь очсон газраа эрдэм ном сураад, тэндээ ажиллаж технологи авчиран монголоо хөгжүүлнэ гэж хэн хүнгүй горьддог. Гэвч тэгж байгаа нь ховор. Цалин өндөртэй, тохь тухтай газар амьдарч байгаад Монголдоо эргээд ирэхээрээ бараг л ам хамраа дараад буцаад зугатаадаг. Харин хар, цагаанаар Солонгос,Японд ажиллаж байгаад эргэж ирэх Монголчууд маань янз бүрийн өвчин зовлон чирээд эх нутагтаа хөл тавьж байгаа нь хэнд ч илхэн. Наад зах нь ДОХ. Энэ гамшгийн өвчнөөр одоо 29 хүн өвчлөөд байгаа гэсэн. Цаана нь хэдэн хүн байгааг хэн ч мэдэхгүй. 2012 он гэхэд монголд ДОХ-той хүний тоо 2000-д хүрэх юм гэсэн. Ингээд бодохоор Монголчууд бид хаашаа яваа вм бол гэж бодогдох юм. Мэдлэг мэргэжил эзэмшисэн нэг нь гаднаа уусаж, хүнийшиж, жижигхэн монголоо мартаж байхад, амьдрахын эрхээр гадагшаа гарсан  хэд нь эргэж ирэхдээ далайн өвчин ч гэх шиг урьд сонсогдоогүй өвчний үүр болоод ирнэ. Яагаад ч юм сэтгэл эмзэгдэж байна. хамгийн наад захын жишээ дурьдахад буудлагын Мөнхбаяр, сумогийн Цэвэгням, одоо араас нь хакухо Даваажаргал. Хүний хүн болоод яваад өглөө. Олон сайхан охид хөвгүүд маань хүнийшиж, эргээд хөлийг нь дөрөөнд, гарыг нь ганзаганд хүргэсэн эх орноо санаж байгаа болов уу? Төрсөн нутаг гал голомт гэдэг хүний сэтгэлийн гүнд байнга уяатай байдаг зүйо. Тэгэвч хаа нэгэн газар дасаж нийгэмшихдээ амархан юм хойно сэтгэлээс уяатай нутгаа орхиод сэмхэн нулимсаа арчаад харийн оронд хүнийшиж байгаа нь хэцүү. Жижигхэн Монгол маань хэзээ "томорч", сайхан хүмүүс минь эх нутагтаа санаа амар сурч амьдрах юм бол доо.