Миний цаг

"Цаг төр, хүмүүс" сэтгүүлд ажиллаад нэг жил болчихжээ. Цаг хугацаа хэтэрхий хурдан байна. Юу ч хийж амжаагүй байтал бүхэл бүтэн 365 хоног өнгөрчихөж. Энэ жижигхэн өрөөнд амьдрал тэр чигээрээ буцалж байдагт нь би хайртай. Зүгээр л сэтгэл хөдлөлөөрөө бус, бүхнийг ул суурьтай бодож үг бүрээ бодож, жижиг зүйлийг ч олон талаас нь няцалж, бяцалж бичихийн сайхныг эндээс би мэдэрсэн. Цөөхүүлээ ч гэсэн гар нийлсэн хамт олныхоо дунд инээж, мөр зэрэгцэн ажиллаж байгаа маань ч миний бахархал. Эхнийхээ дугаарыг уншигчиддаа хүргээд жил гаруйн хугацааг үдэж байгаа манай хамт олон өнөөдөр 83 дахь дугаараа гаргаад байна. Харин би юу? 39 дэхь дугаараас нь эхлээд ажилласан. Сайхан байна. Олон хүнд хэлэхсэн, энэ тухай ярихсан гэсэн сэдвүүдээ хамт олныхоо тусламжтайгаар хүмүүст хүргэж, магтаал зэмлэл аль алиныг нь хүртээд л гүйж байна. Монголын сэтгүүл зүйн салбарт АНХНЫ ДОЛОО ХОНОГ ТУТМЫН СЭТГҮҮЛ гэсэн тодотголыг зүй ёсоор хүртэх энэ сэтгүүлд ажиллаж байна. Магадгүй үүнээс ч удаан хугацаагаар ажиллах байх. Урд нь ФМ, ТВ, Сонин гээд олон газруудад ажиллаж байсан ч энэ газар ажиллаж байгаа шигээ сэтгэл хангалуун байж үзээгүй юм байна. Өглөө энэ хаалгаар орох гэж, орсон хойноо бичих зүйлээ бодож, хэлэлцэж, маргаж, мэтгэж, тэгээд бичиж... Сэтгүүлийн шинэ дугаар гарах болгонд дөнгөж төрсөн хүүхдээ харах гэж яарч байгаа залуухан ээж шиг догдлоод л... 68 хуудастай энэ сэтгүүлийн эхний дугаараас нь эхлээд нэг харах юм бол бидний өдөр болгон тоомжиргүй хараад өнгөрдөг амьдралын агшин бүрийн үнэ цэнэ, өнгө будгийг, бидний дотроо хадгалдаг, хүнд хэлэхээс нэрэлхэдэг, эсвэл ичдэг тэр л зүйлүүдийг тод гаргаж өгсөн байдаг гэж би боддог. Би өөрөө ажилладаг болоод ч тэгж магтаж байгаам биш. Зүгээр л хийж байгаа ажилдаа сэтгэл хангалуун байна гэдэг сайхан юм.