Миний цаг

Өглөө охиноо дагуулаад гэрээсээ гарлаа. Жавартай хүйтэнд жаахан охиноо хурдал, хурдал гэж яаруулсаар зам гарч нэлээд яаруу алхтал ард машины сигнал хангиналаа. Явган хүний замаар явж байхад гэсэн шүү юм бодоод, хяламхийвэл нэг ах “Наашаа суучих. Дөхүүлээд өгье” гэж байна. Охин маань ч түрүүлээд дэгдчихэв. Машинд суугаад таньдаг хүн мөн үү, биш үү гэж эргэлзлээ. Харин тэр ах “Өглөө болгон та хоёрын хөтлөлцөөд явж байгааг хардаг юм. Нэг удаа ч гэсэн хүргээд өгчих юмсан гээд л бодож байсан. Өнөөдөр гайгүй завтай байхад таарлаа” гэж ярьлаа. Өглөөний жавраас охиныг минь “өмөөрсөн” тэр ахад үнэхээр их баярласан, тэр үед. Яагаад ч юм тэр өдөржин нэг л сайхан мэдрэмж төрөөд, өөрийн эрхгүй инээд алдаад байсан. Гэрэл гэгээтэй зүйл амьдралд бага юм шиг санагдах үе бишгүй л байдаг. Хүн хүнээ гэсэн сайхан сэтгэл бидэнд урам зориг, инээд хөөр авчирдаг. Өөртөө байгаа боломжоороо хүнд тус болохын сайхныг тэгэхэд жинхэнээсээ мэдэрсэн.